Iom pri la nostalgio

Iam, kiam mi estis kvarjarulino mia patrino, kiu tre ŝatis butikumi en brokantobazaroj, aĉetis tiun latunan ornamaĵon.

 Eblas diri ke, la familio, aparte la patro malaprobis ŝian ŝatokupon pro la fakto, ke ŝi hejmenportis tute malutilajn rubaĵojn! Tamen tiun tagon ŝia aĉeto almenaũ plaĉis al mi. Mi ĝoje rigardis la belan sinjorinon, kiu estis vestita per viktoriana kufo kaj krinolino, kaj mi admiris ĝian etan talion. Kiam mi alprenis ĝin, ĝi delikate ektintis. Mia patrino klarigis min, ke tiu nomiĝis sonorilo kaj ekzemple oni povis sonorigi ĝin manĝotempe. Tamen mi havis aliajn ideojn.

En 1946 infanoj havis nek Barbiepupojn nek legobriketojn, fakte ni havis malmultajn ludilojn. Pro tio, dum mia infaneco mi ofte ludis kun la sonorileto. Pli malfrue, estis mia devo poluri la latunajn ornamaĵojn inklusive la sonorilon. Mi maturiĝis kaj iom post iom mi forgesis ĝin, kaj ĝi staradis sur la kamenbreto. Kiam mi plenumas la studadon gimnazian, mi tiam transloĝis al alia urbo, kaj mi hejme forlasis la sonorileton.

Tridek jaroj pli malfrue mia frato, kiu ankoraũ loĝis en la domo, decidis transloĝi. Mi promesis helpi al li paki siajn aferojn. Estis terure, ĉar li neniam emis forĵeti siajn malnovajn posedaĵojn. Sed ankaũ estis bonŝance, ĉar inter la brokantaĵoj mi denove trovis la sonorilon. Ĝi estis tute malhela, sed la voĉo estis ne ŝanĝita. Mi ĝin savis kaj nuntempe ĝi kuŝas sur la breto ĉe mi.

Mi bedaŭras, ke mia filino neniam povis ludi kun ĝi. Tamen mia nepino, kiu mem havis sufiĉajn ludilojn por dudek infanoj, tre ŝatis ludi kun la malgranda sonorilo.